روزی "اندوه" به روستای ما آمد

روزی "اندوه" به روستای ما آمد

"گفتیم رهگذر است

اما ماند

گفتیم مسافر است و خستگی در می کند و می رود 

باز هم ماند و نشست و شروع کرد به بلعیدن ذخیره امیدمان

گفتیم:مهمان بد قدمیست

دو سه روز دیگر می رود

و باز هم ماند و ماند و ماند و تبدیل شد به یکی از اعضای ده مان

 اکنون اندوه کدخدا شده و تمام کوچه ها بوی "آه" می دهد .

تمام امیدها را بلعید و به جایش "حسرت" در دلها انبار کرد 

پیران ده هنوز به یاد دارند : 

 روزی که اندوه آمد

"جهل"  نگهبان دروازه روستا بود...